Sąd sądem, a sprawiedliwość musi być po naszej stronie…

Wyroki sądów można komentować. Nie każdy wyrok jest mądry. Nie każdy wyrok jest zgodny z literą prawa. Wiele wyroków jest sprzecznych z duchem prawa. Ale każdy prawomocny wyrok należy wykonać. „Sąd sądem, a sprawiedliwość musi być po naszej stronie…” – tak mówiła matka do Pawlaka w Samych swoich tuż po II wojnie światowej, wtykając mu dwa granaty do kieszeni. Co się zmieniło od tamtych czasów? Chyba tylko to, że trudniej dzisiaj o granaty, a w wejściu do sądów jest dokładna kontrola wchodzących i prześwietlanie bagażu.

Metody stosowane w sprawach rodzinnych przed sądem lub z udziałem sądu mają nadal precyzję i skuteczność granatu ręcznego. Strony malują przed sędzią i biegłymi (czasem i ławnikami) swój obraz. Każdy myślący człowiek wie, że żaden z nich nie jest obiektywny, a prawda wcale nie musi leżeć pośrodku. Najczęściej pewnie tak właśnie jest, że prawda leży gdzieś na uboczu, całkowicie poza obszarami wskazywanymi przez strony. Ale procedury sądowe w sądzie rodzinnym są podobne, jak w sądzie cywilnym (zresztą postępowanie rozwodowe w ogóle toczy się w sądzie cywilnym). Sąd ma wskazać prawdę (znaczy rozstrzygnięcie) w granicach wskazanych przez wnioski stron. A kto jest stroną? Podobno sądy rodzinne działają w interesie małoletnich dzieci. Ale stronami są przecież rodzice…

Jeżeli rodzice zapomną o dzieciach, to sąd nie ma możliwości rozstrzygnąć tak, jak wymaga dobro dzieci. A jeżeli rodzice pamiętają o dzieciach… to wtedy dla sądu pozostaje rola notariusza potwierdzającego to, co rodzice ustalili. A może w sprawach, gdzie rodzice nie mogą się dogadać, powinien być powołany pełnomocnik dziecka? Strona, która mogłaby zadbać o dobro dziecka pomiędzy kłócącymi się rodzicami? Oczywiście, to tylko pomysł, zrealizować go pewnie nie tak łatwo, ale jak inaczej zabezpieczyć interes dzieci?