Ino oni nie chcą chcieć…

Ostatnio coraz częściej mam do czynienia z urzędami, instytucjami i osobami pełniącymi funkcje publiczne jako ojciec moich dzieci. Moje refleksje nie są pochlebne dla sfery publicznej naszego życia.

Nawet wtedy, kiedy przepisy wprost opisują daną sferę, wskazują kto i jakie działania powinien podjąć, czym się powinien kierować i co mieć na uwadze, osoby mające w swoich rękach życie nasze i naszych dzieci (przynajmniej w niektórych ważnych aspektach) najczęściej nie podejmują żadnych działań, albo podejmują działania maskujące bezczynność lub zajmują się wykazaniem, dlaczego nie muszą nic robić.

Krótki zanonimizowany przykład. Wystąpiłem do publicznej instytucji o wydanie decyzji na mocy konkretnego artykułu kodeksu postępowania administracyjnego. Dostałem odpowiedź, że ten artykuł został unieważniony przez ustawodawcę, więc urząd nic nie zrobi. Z moim przyjacielem prawnikiem podjęliśmy analizę. Okazało się, że rzeczywiście ten artykuł został unieważniony, ale wprowadzono nowy, który jeszcze precyzyjniej określa, że ten urząd powinien zrobić to, o co prosiłem.

Urząd nie zna prawa? A może szuka sposobu, żeby się pozbyć dokuczliwego petenta… W środowisku administratorów systemów informatycznych mówi się, że najgorszą zmorą są użytkownicy systemów, a idealna sieć to serwer i jedna stacja dla administratora. Ale to są żarty. A w realnym życiu spotyka nas to samo ze strony tych, którzy za nasze pieniądze powinni dbać o nasze interesy i o przestrzeganie prawa. Ino oni nie chcą chcieć, jak pisał ponad sto lat temu Wyspiański. Nie rozwinęliśmy się od czasów Wesela?