Uśmiechnij się, jesteś w ukrytej kamerze!

Kto z nas nie pamięta wrednego koleżki z przedszkola czy szkoły, który kopał nas pod stołem, a potem wołał pszem pani, a on się bije… Albo wyrzucał nam tornister przez okno i pękał ze śmiechu z całą klasą, że dostaliśmy dwóję za brak pracy domowej… Kupa śmiechu dla niektórych z tego była.

W dorosłym życiu Ci koleżkowie prowadzą w telewizji programy typu “uśmiechnij się, jesteś w ukrytej kamerze”. Na szkolny język przełożyłoby się to “Jasiu (Stasiu, Franiu, Kaziu) bądź grzeczny! Nie bij Robercika!” Pokaż, że umiesz znieść wszystko! Setki tysięcy widzów patrzą… Koncepcja programu sprowadza się do wspaniałego pomysłu – ukradniemy Ci samochód i będziemy się śmiać, że wyrwało Ci się przekleństwo. Albo wprowadzimy w zakłopotanie i wyśmiejemy brak naturalności.

Ktoś powie, że to nieliczni tylko trafiają do takich programów jako króliki doświadczalne i że zawsze mogą się nie zgodzić na publikację… Rzeczywiście?

Zabiorę Ci dziecko i będę się śmiać, że nie umiesz do niego dotrzeć. Wyzwę Cię na pojedynek, potem odrzucę broń i ogłoszę, że jesteś agresywny. Jak nikt nie będzie patrzył opluję Cię, obrażę i sponiewieram, a potem ogłoszę, że masz urojenia. Powiem, że walczymy o majątek, a potem ściągnę odwody pod hasłem – ratunku, rabują!

Sąd widzi tylko to, co pokaże kamera. Tłumaczenia, że kamerzysta pokazywał brzydkie gesty, obnażył się albo mierzył do nas z pistoletu nie mają znaczenia. Ważne są wrażenia artystyczne.

Śmieszne?