I komu wierzyć?

Widzę dziecko otwarte, życzliwe, radosne. Czytam, że ma kłopoty w kontaktach z ludźmi, jest zamknięte w sobie, nieśmiałe i zagubione. Dziecko pyta mnie nawet o najtrudniejsze sprawy. Czytam, że się boi odezwać i jest zastraszone. Wodzi mnie za nos w wielu sprawach, nie słucha, realizuje swój plan. Czytam, że jestem apodyktycznym rodzicem narzucającym swój porządek.

Czytam, że dziecko się boi kogoś, nie chce mieć z nim nic wspólnego. Widzę, jak szuka kontaktu, jak wspólnie podejmuje różne rozrywki i działania. Dziecko, które jednego dnia rzuca mi się na szyję, następnego dnia, kiedy jest w towarzystwie mamy, boi się na mnie popatrzyć i się przywitać.

Dzwoni do mnie dziecko, radośnie się wita po powrocie z wyjazdu z mamą i umawia, kiedy do mnie przyjedzie następnego dnia. Po dwóch godzinach przez rodzeństwo przekazuje, że przyjedzie do mnie dopiero za pięć dni.

Patrzę, obserwuję, czytam pisma sądowe i opinie „biegłych”. To się nie składa w żadną spójną całość. Brakuje jakiegoś elementu, który mógłby wytłumaczyć tak wielkie rozbieżności. Zakłócenia w moim widzeniu? Brak umiejętności obserwacji u „biegłych”? Celowe oddziaływanie na dzieci, które pod obserwacją boją się być naturalne?