Serce matki

Pełen mieszanych uczuć postanowiłem przyjrzeć się uważnie reakcji mojego Syna na fakt tego, że jak mawia mama „teraz tata pojedzie do siebie”. Ostatnio nasze pożegnanie wyglądało tak: Przepraszam Wysoki Sądzie Pomimo jedynie 2 i pół godziny spędzonych razem reakcją UPS na pożegnalnego buziaka było zerwanie się z maminych kolan z krzykiem „tato” i wyciąganie rąk w wiadomym kierunku. Pewnie, że przytuliłem. Nie znam ojca, który na widok wyciągniętych ku niemu ramion własnego dziecka nie wziąłby go na ręce. Dalszą strategię wyjścia zachowam dla siebie, bolało pewnie nas obu, ale obyło się już później bez płaczu.

Dręczony jednak bólem zadzwoniłem i zadałem pytanie matce, czy ma jakieś głębsze przemyślenia w związku z zachowaniem naszego bądź co bądź wspólnego potomka.

Usłyszałem ciepły głos , że „wiedziała, że tak będzie”, „powinienem się tego spodziewać” i „dzieci z rozbitych rodzin tak mają” i generalnie nie zamierza niczego zmieniać.

Cóż, dziś po fakcie myślę, że nie wystarczy mieć „wiedzę”, czasem warto zrobić z niej użytek. Pomyślałem też, że trudno było się spodziewać tego, że 4 i pół godziny ojca tygodniowo  będzie musiało dziecku wystarczyć i faktycznie można samemu rozbić rodzinę, by potem obarczyć się przekonaniem o samotnym macierzyństwie i nie tłumaczyć dziecku, że to nie rozbita rodzina, tylko rodzice mieszkający osobno. Lepiej narzucić mu piętno rozbitej rodziny, podtrzymując fikcyjne ograniczenia we własnej głowie. Wtedy żal będzie większy, oczywiście pozostaje teraz tylko umiejętnie wskazać, kto za ten stan rzeczy odpowiada i kolejny nieszczęśliwy człowiek dorastał będzie w poczuciu krzywdy, braku miłości i „porzucenia”. I to jest właśnie miłość matki do dziecka, całym sercem…