Dlaczego to musi tyle trwać?

Kto szybko daje, ten dwa razy daje. Jeżeli rozwód trwa latami, a sprawy uzupełniające nie kończą się nigdy, wszyscy cierpią. W pewnym momencie przestaje chodzić o wynik, ale o samą walkę. Kto kogo pokona. A sens? A dzieci? A odpryski?

W pozwie rozwodowym wskazałem wszelkie okoliczności, oczywiście napisałem o długotrwałym romansie _PM_, ale i trochę o leżących po mojej stronie przyczynach rozkładu związku. Jako powód rozstania podałem, zgodnie z prawdą, to, że _PM_ nie wykazała chęci uczciwego budowania związku od nowa.

Po zakończeniu jej romansu (o którym jeszcze wtedy nie wiedziałem, ale to oddzielna historia i trochę już o tym pisałem) poszliśmy na terapię małżeńską. Kłopoty były oczywiste – sypialiśmy oddzielnie, prawie nie rozmawialiśmy, trzeba było coś zrobić. Terapia wyglądała dziwnie – _PM_ zachowywała się jakby przyprowadziła samochód do warsztatu i wyliczała usterki, które trzeba naprawić. Ja tak nie umiałem, więc była to głównie gra do jednej bramki. Cały czas czułem, że biorę udział w jakimś przedziwnym przedstawieniu, że coś jest nie tak. Po kilku miesiącach terapii domyśliłem się, zacząłem szukać potwierdzenia i dowiedziałem się o romansie. Wtedy zrozumiałem, że nie może być mowy o szczerym i uczciwym, wspólnym budowaniu rodziny.

Na pierwsze posiedzenie _PM_ nie przyszła. Przysłała pełnomocniczkę z informacją, że ona sama nie dostała wezwania (to skąd pełnomocniczka wiedziała?). Na następnym posiedzeniu powiedziała, że się nie zgadza na rozwód. Zatem na kolejnym ja się musiałem domagać orzeczenia o jej winie. Wtedy po dwóch czy trzech posiedzeniach ona stwierdziła, że się zgodzi bez orzekania. A już minął rok czy więcej. Widać było, że to się szybko nie skończy. Jak się będzie udowadniać winę, to może zająć dodatkowe kilka lat i spowodować niewyobrażalne „koszty społeczne”. Pranie brudów przed obcymi ludźmi, wciąganie świadków, nerwy, emocje, w tym wszystkim dzieci… Zgodziłem się na rozwód bez orzekania o winie. Ale później się okazało, że przez ponad rok nie było żadnego posiedzenia. Akurat kiedy straciłem pracę i złożyłem wniosek o zmniejszenie zabezpieczenia. Jakieś terminy odwołane z powodu choroby sędzi, inne na prośbę pani pełnomocnik PM (wesele córki czy coś podobnego…).

W końcu stwierdziłem, że skoro faktycznie żyjemy od lat osobno, a rozwód nie zostanie zbyt szybko orzeczony, trzeba formalnie stwierdzić rozdzielność majątkową. _PM_ zaciągała jakieś pożyczki, nie chciała ograniczyć wydatków, uzgodnić wyboru szkół itp. Polubownie ustanowić rozdzielności majątkowej przed notariuszem nie chciała. Musiałem pójść do sądu. I znowu – złożony wniosek, a na pierwszej rozprawie _PM_ się nie stawiła. Zwolnienie lekarskie i pismo, że się nie zgadza na rozdzielność. No i kolejne odroczenie o kilka miesięcy. Na następnym posiedzeniu sąd oczywiście orzekł rozdzielność, ale znowu udało się trochę przeciągnąć…

Sąd Okręgowy pomylił się w wyroku. Składałem apelację w celu przywrócenia wersji kontaktów, które _PM_ wcześniej akceptowała. Tym razem jednak ona uznała, że warto bronić pomyłki sądu…

Dlaczego nie można takich spraw załatwić w sposób cywilizowany? Dogadać się i poprosić sąd o zatwierdzenie? Czy nie tak załatwiają to ludzie, którym na sercu leży dobro dzieci i normalizacja życia? Czy trzeba się rozstawać latami? Czy to się nigdy nie skończy? Dzieci będą dawno dorosłe, a my się będziemy dalej rozstawać? Rozwód trwał ponad pięć lat. Nadal nie doszło do podziału majątku. Strach pomyśleć, ile lat jeszcze będziemy chodzić po sądach…