Semantyka języka

Język jako niematerialna forma kultury odzwierciedla zjawiska w niej zachodzące. To, w jaki sposób mówimy, jakiego słownictwa dobieramy, odzwierciedla to w jaki sposób żyjemy. Przyjrzymy się więc słownictwu, którym opisujemy w w języku polskim problematykę związaną z rozwodem oraz dziećmi po rozwodzie.

Widzenia – słowo mrożące samo w sobie, narzuca niekorzystne skojarzenia. Często narzuca nam się skojarzenie więzienne – spotkać się z osadzonym. Tak więc nasze dziecko widujemy po wcześniejszym uzgodnieniu z wyższą instancją.

Kontakty – moje znienawidzone słowo. Podobnie jak poprzednie, kojarzy mi się z czymś całkowicie nienaturalnym. Jak można kontaktować się z własnym dzieckiem? Samo staranie się o kontakty narzuca skojarzenie, że jedno z rodziców jest gorsze i musi się starać o coś co jest przecież naturalne.

Alimenty – także skojarzenia całkiem nieprzyjemne. Narzucone jest z góry pejoratywne skojarzenie, że jedna ze stron jest zobowiązana do pokrywania cudzego utrzymywania, natomiast zwalnia całkowicie z tego obowiązku drugą stronę. Jednocześnie narzuca się skojarzenie, że jedna ze stron coś zawiniła, więc jest zobowiązana do pokrywania jakiegoś odszkodowania za to, co się stało.

Odwiedziny – podobnie jak z kontaktami czy widzeniami – odwiedzać można więźnia, chorego w szpitalu, a nie własne dziecko czy własnego rodzica.

Tak długo, jak nie zmieni się słownictwo obowiązujące w społeczeństwie, a co za tym idzie także świadomość społeczeństwa, tak długo nie będzie faktycznych zmian w równej opiece nad dziećmi.

Zamieńmy więc te przestarzałe słowa na: wychowanie dziecka, plan rodzicielski, spędzanie wspólnie czasu czy pieniądze rodziców dla dziecka.