Pani Zosia i DJ Yanek

Ostatnie gorące debaty skłoniły mnie do kolejnych przemyśleń na temat stereotypów i uprzedzeń. Są one głębsze niż może się wydawać, a często po prostu niepotrzebne.

Środowiska feministyczne kipią dziś oburzeniem z powodu zwlekania przez ministra sprawiedliwości z podpisaniem konwencji o przeciwdziałaniu przemocy wobec kobiet. Utożsamiając się zdecydowanie z ich argumentami widzę jednak, że uważają one mężczyzn prawie wyłącznie za beneficjentów patriarchatu (niedawna opinia o braku symetrii). Mało pań zdobędzie się na refleksję, czy im naprawdę pasują pozostałości starego porządku.

Gwoli sprawiedliwości trzeba przyznać, że podobnie bywa i z mężczyznami, czego oznaki daje się zauważyć także na naszym blogu. Większość osób zachowuje zdrowy rozsądek mimo trudnych doświadczeń, ale odgłosy mizoginizmu niestety także tu dochodzą. Szczegółów chyba nie muszę przypominać.

Nie wdając się w refleksje o bezsensownych wojnach płci, zastanawiam się jednak nad szerszym kontekstem podobnych sytuacji. Niedawno w pewnym mieście padła propozycja, by organizacje zajmujące się ludźmi ogólnie mówiąc wykluczonymi zjednoczyły swoje siły. I okazało się, że propozycja wcale nie pasuje niektórym działaczom. Emeryci bali się homoseksualistów, a tamci z góry uznawali ich za „moherów”. Wobec Romów prawie wszyscy woleli zachować rezerwę. A niepełnosprawni mówili wprost: „Przecież my mamy najgorzej. Nasze problemy od razu widać”.

Ale czy zaangażowanie w obronie jednej grupy musi zamykać oczy na sprawy innych? Czy nie możemy wspólnie rozwiązywać naszych problemów? Obniżone krawężniki i podjazdy posłużą zarówno rodzicom małych dzieci jak i niepełnosprawnym. Z przestrzegania zakazu dyskryminacji w miejscu pracy skorzysta lekarz z Afryki i nauczycielka lesbijka. A może się okazać, że DJ Yanek występujący na tęczowych imprezach świetnie się dogada z panią Zosią z klubu emerytów…