Czy ja jestem idiotką?

Zaczynam coraz częściej zadawać sobie to pytanie. Wcale nie żartuję. Swobodny potok moich myśli prowadzi mnie do nieco zaskakujących wniosków. Po uczciwej lekturze wielu wpisów na naszym i nie tylko naszym blogu, uderza mnie bardzo, jak strasznie, okropnie źle niektórzy myślą o swoich byłych małżonkach, ojcach i matkach swoich dzieci przecież. „Co za idiotka!”, „Debil, co on wyprawia?” – to tylko dwa epitety, które są skierowane wprost do byłych ukochanych ślubnych. Niektórzy są bardziej wyrafinowani i w dość zawoalowany sposób, używając ironii i sarkazmu, wbijają szpileczki…

Najgorszy jednak element to takie osoby, które drugiego rodzica poniżają i oskarżają w obecności dzieci. A dzieci chłoną, jak gąbeczka, każdą najmniejszą informację… Ciekawe, czy jest im przyjemnie słuchać, że mają za ojca „nieodpowiedzialnego idiotę”, albo „idiotkę, której zależy tylko na pieniądzach” za matkę…

Dlaczego robi się aż taką wodę z mózgu dzieciom? Przecież one kochają oboje rodziców, niezależnie od tego, czy się rozstali i z czyjej winy. Czy nie jest tak, że skoro mój były mąż to idiota, to ja jestem jeszcze większą idiotką, skoro się z nim związałam? No chyba tak musi być, co?

Niemniej nie uważam siebie, ani większości znanych mi osób za idiotów. Wybraliśmy kiedyś taką osobę na życiowego partnera, ale nam po prostu nie wyszło z takich czy innych względów. Umniejszanie wartości drugiego rodzica w oczach dziecka wcale nie prowadzi do większego szacunku do szykanującego… dziecko swój rozum ma. I taki przykład wcale nie jest najlepszym przykładem.

Wiele osób pomyśli, że niby dlaczego mają powstrzymywać się od zgryźliwych komentarzy, skoro ta druga strona tego nie robi? No właśnie. Otóż dlatego, że zawsze trzeba zacząć od siebie.  I tym optymistycznym akcentem kończąc wywód, życzę wielu przyjemnych myśli. Także o swoich byłych nie-idiotach.