Wdzięczni za sam akt poczęcia

…”ale np. dali mi życie albo wykarmili, wykształcili…”

Buntuję się i buntować będę się do końca życia przeciwko tej przereklamowanej wdzięczności za powyższe. Jest to hipokryzja i nic więcej. Tak jak nie pozwala się głośno mówić, że najwięcej przemocy jest w czterech ścianach a nie na ulicach, że matki nie są święte, że dorośli są okrutni i nie kochają dzieci… to nie wolno głośno mówić, że nie ma być za co wdzięcznym rodzicom, że „podarowali” nam życie, „ścigając” nas na ten chory świat.

Ile razy każdy z nas słyszał osobiście lub od znajomych, że dziecko wykrzyczało rodzicowi: „dlaczego mnie urodziłaś”? Ile nastolatków i młodych ludzi, nie mówiąc już o starszych, odbiera sobie życie? Robią to z wdzięczności za to, że wydano ich na ten chory świat? Te osoby nie są chyba wdzięczne za to, że je urodzono, zbuntowały się i odeszły.

Jest to oczywiście niemożliwe, ale jestem bardzo ciekawa – ile dzieci nienarodzonych, zapytanych czy chcą przyjść na ten chory świat, odpowiedziałoby TAK? Gdzie jest ta radość życia tych wdzięcznych za poczęcie? Ja osobiście nie widzę jej wokół siebie, a interesuję się tym tematem już od przeszło 25 lat.

Chodząc po ulicach, spotykając ludzi zawodowo i prywatnie, nie odnotowuję wcale radości życia u spotykanych osób. Widzę ludzi sfrustrowanych, naburmuszonych, złych, smutnych, bez życia, z różnymi problemami… czy ci ludzie są wdzięczni, że ich poczęto? Jeżeli są szczerzy na „maksa”, z pewnością odpowiedzieliby NIE, ale ze strachu i konformizmu oczywiście odpowiedzą TAK.

Życie jest okropne, kiedy ma się problemy, a kiedy sobie je wszystkie rozwiążemy i wiemy już, jak nie kłaść sobie kłód pod nogi i nie pozwalać na to innym to okazuje się, że tych „iskrzących” radością życia, bez problemów i wdzięcznych za to, że ich poczęli jakoś nie idzie znaleźć

Tak nas wykarmili i wykształcili, że mamy pełne brzuchy, dyplomy z tytułami w kieszeni, nieraz i kilka, i „popaprane życia”