Dziecko NIE potrzebuje ojca

Nie jestem samotną matką, ani samotnym ojcem. Nikt nie zabrał mi dziecka, ani ja nikomu nie zabrałam. Nie jestem cywilem-teoretykiem. Jestem matką dwóch synów. I z całą odpowiedzialnością twierdzę, że dziecko NIE potrzebuje ojca.

Dziecko potrzebuje za to miłości ojcowskiej, jego opieki, wsparcia, silnych ramion. Dziecko potrzebuje, by je podrzucać do sufitu, by z nim układać puzzle, by mu rysować wyścigówki, by mu rżeć jak kucyk. Dziecko potrzebuje czuć się bezpiecznie. Potrzebuje strażnika snów, który odgoni koszmary i przegna potwory z szafy. Dziecko potrzebuje mistrza, który pokaże mu, jak wrzucać piłkę do kosza i nauczy jeździć na rowerze, który pomoże rozwiązać zadanie z matematyki. Dziecko potrzebuje autorytetu, który pokaże, co jest dobre, co złe, jak kochać , jak szanować, jak dbać. Dziecko potrzebuje, by ktoś mu ściągał cugle, by ktoś pogroził palcem, by ktoś wywlókł je z bagna za fraki, gdy zajdzie potrzeba.

Dziecko potrzebuje wiedzieć, że może na Ciebie liczyć Tato.

Nie potrzebuje zaś nazwiska dawcy nasienia. Nie potrzebuje figuranta widniejącego w papierach. Nie potrzebuje nawet, byś w tych papierach był. Nie potrzebuje człekokształtnego mebla w domu, co czasem burknie dwa słowa. Nie potrzebuje ojca-widma, byle WIEDZIEĆ, że jest. Dziecko potrzebuje to CZUĆ.

Chwała tym z ojców, którzy nimi są, a nie bywają. Chwała tym, od których dziecko nie odbija się jak od ceglanego muru. Chwała tym, którzy grzeją jak piec. Chwała tym, którzy czują się ojcami, a nie tylko wiedzą, że nimi są.

Jeśli dawałeś swojemu dziecku ojcowską miłość i zabrano Ci możliwość, by robić to dalej, bardzo mi przykro, współczuję. Jeśli zaś nagle się obudziłeś, a wcześniej dawałeś dupy na całej linii, to teraz już wiesz, że dziecko NIE potrzebuje takiego ojca. Przespałeś swój czas.

Howgh!