Nauka świąteczna

Skuszony wielkodusznością szczerbatego aparatu sprawiedliwości, który uznał za logiczne i właściwe, aby podzielić dziecko na Święta Wielkanocne poprzez radosną zgodę na odwiedziny dziecka w miejscu zamieszkania matki, skłoniłem się do takiej oto refleksji…Zaopatrzony we w miarę pogodny nastrój na tyle, na ile pozwalał mi  na to skurcz żołądka wywołany odmową możliwości zabrania dziecka do dziadków oraz podchodami matki co do zmiany terminu widzenia, kiedy już przedpołudnie minęło, a dziecko na rękach usnęło słodko wczepiając się w tatę, pomyślałem, czego nas ta cała przepychanka uczy. O ile w ogóle ma jakiś charakter edukacyjny. Mnie mój Syn nauczył, że jest i będzie zawsze, tak jak ja zawsze będę Jego tatą. Piękny morał choć taki oczywisty. Walcząc w sądzie o możliwość bycia rodziną z własnym dzieckiem nauczyłem się, że żaden sąd pomimo najbardziej bzdurnego i krzywdzącego wyroku nie jest w stanie zabronić mi kochać własnego Potomka, ani starać się, żeby dać Mu z siebie, co najlepsze. Słuchając słów wątpiących w moje zdrowie umysłowe oraz zdolności intelektualne ze strony współautorki całego zamieszania nauczyłem się, że niektórzy ludzie próbują niwelować małe poczucie własnej wartości obrażając innych, ale pomimo szczerych chęci i ogromnego zaangażowania nie przeszkadza mi to  uczyć się za każdym razem mojego Syna od nowa (ukłony w stronę wymiaru “sprawiedliwości”). Unikając pułapek zastawianych przez drugą stronę nauczyłem się zbierać obiektywne dowody prawdy. I wiecie co? Mój Syn też mnie czegoś nauczył. Nauczył mnie tego, że jestem Mu potrzebny, bo choć nigdy tego nie powiedział (po prostu jeszcze nie umie mówić),  zrobił już w swoim życiu tyle dla mnie samym swoim istnieniem, że chcę się uczyć dalej, bo wierzę w to, że przyjdzie taki dzień, w którym powie “Dobrze, że jesteś”. Szkoda, że nie wszyscy edukują się tak sprawnie…