Refleksja

Mimo że moja sytuacja życiowa nie jest najlepsza i powinienem sobie pewnie walnąć małe co nieco, jakoś zdecydowanie nie mam takiej potrzeby. Dlaczego? Odpowiedź jest dość prosta i oczywista. Tak jak Żydzi kiedyś wędrowali przez 40 lat po pustkowiu, żeby dotrzeć do Ziemi Obiecanej, tak i moje problemy przeminą i odmieni się moja sytuacja. Trzeba zachować wewnętrzny optymizm. Jestem mimo wszystko nastawiony do świata pozytywnie i cieszę się z każdego dnia. Może to dziwnie brzmi, ale tak jest naprawdę.

Jestem także optymistą i staram się codziennie budzić z uśmiechem. To, że nie mam możliwości odprowadzić swoich dzieci do przedszkola czy szkoły albo pójść z nimi na spacer nie oznacza, że nie będę mógł w przyszłości być im pomocnym – służyć swoim doświadczeniem albo wspomóc w trudnych chwilach. Zdaję sobie sprawę z tego, że ich życie nie musi być usłane różami, tak jak nie było moje. Piszę to ze smutkiem, ale zawszę jestem gotowy pomóc im w życiu. Żałuję, że nie mam możliwości zrobić im psikusa albo żarciku, coś wytłumaczyć albo pokazać, ale mam świadomość, że zrobiłem wiele, alby nie znalazły się w tak dramatycznej sytuacji życiowej, w jakiej ja się znalazłem. Na wiele spraw miałem wpływ, na inne kompletnie nie miałem, czego efekty odczuwam dzisiaj dosłownie. Mimo tego jestem optymistą co do przyszłości ich i swojej.

Martwi mnie tylko jedno – jak im mam w przyszłości to wszytko wytłumaczyć, skoro sam nie jestem w stanie pojąć do końca, co się właściwie stało. Przecież nie zacznę swojej opowieści, “Któregoś dnia świat zwariował …”