Niedawno skończyłem czytać powieść “Pary” Johna Updike’a. Przedziwna książka. Ponad 600 stron poświęconych życiu dziesięciu par w fikcyjnym miasteczku Tarbox w roku 1963, tym samym, w którym zginął Kennedy. Polityka w niej jednak prawie nie występuje. Widoczne są za to skutki rewolucji seksualnej i wynalezienia pigułki antykoncepcyjnej. Tytułowe pary zabijają nudę przyjęciami, romansami i półoficjalną wymianą żon. Updike portretuje klasę średnią w czasach prosperity, żony nie pracują, religijność przewija się gdzieś w tle i wszyscy boją się rozwodu. To jednak nie przeszkadza w swobodnym życiu seksualnym i towarzyskich kontaktach. Wydaje się, że wszyscy akceptują taki porządek świata. Pozorna sielanka, a tak naprawdę koszmar pozornych związków i skrywanych dramatów. Muszę przyznać, że czytałem tę książkę z narastającym zdumieniem. Mimo, że żyję kilkadziesiąt lat później i świat się niewątpliwie zmienił, nie jestem aż tak wyzwolony, jak opisane przez Updike’a pary. Nie umiem się dzielić ukochaną osobą, nie potrafiłbym mieć drugiego życia na boku.

Przy tej lekturze ciągle myślałem “to niemożliwe” i “ludzie tacy nie są”. Zacząłem zastanawiać się nad własnym życiem i doszedłem do wniosku, że świat jednak wykonał ogromny skok naprzód. Czytaj dalej →