Gdzie dwóch się bije…

Chciałoby się przypomnieć stare przysłowie, które w wersji zmodyfikowanej niedawno przytaczałem we wpisie Lustereczko, powiedz przecie…:

Nie pchaj palca gdzie Ci niemiło

Na wojnie kule latają, i łatwo oberwać rykoszetem. Wtykanie nosa w nie swoje sprawy zazwyczaj kończy się źle dla wtykającego.

Spory między rodzicami dzieci po ich rozstaniu bywają najgorszym rodzajem wojen, a stosowane metody bywają całkiem odległe od tego, co zwykliśmy nazywać cywilizowanym rozwiązywaniem sporów. Poznanie prawdy, znalezienie racji, orzeczenie kto powinien a kto nie powinien czegoś zrobić, to zazwyczaj zadanie niemożliwe dla kogokolwiek. A już na pewno nie dla tych,  którzy sprawę znają tylko z mediów.

W głośnej sprawie z Gdańska powinniśmy zachować szczególną ostrożność. Nie wtykać nosa w nie swoje sprawy, nie pchać palca między drzwi… Ale kiedy cierpi bezbronne dziecko nie sposób stać obojętnie z boku. Nie umiemy stwierdzić, kto jest winny, kto zapoczątkował, kto jest lepszym a kto gorszym rodzicem. Nawet nie próbujemy tego robić. Ale piszemy w sprawie dziecka do Taty, bo on w tej chwili sprawuje opiekę nad dzieckiem.

Wielu z nas – ojców, autorów na no co ty Tato – ma podobną sytuację, jak Tata Piotrusia. Jesteśmy oddzielani od naszych dzieci. Dzieci są nastawiane przeciwko nam. Nie mamy wpływu na ich wychowanie i na ich życie. Bardzo często odbywa się to wbrew wyrokom sądów. Kiedy indziej na podstawie fabrykowanych lub nierzetelnych dowodów. Ewidentnie jest łamane prawo dzieci i prawo ojców.

Rozumiemy co czuje ojciec kochający swoje dziecko, który nie widział go przez wiele miesięcy albo i lat. Nic nie usprawiedliwia jednak agresji wobec dzieci. Są niegodne metody osiągania celów, a agresja wobec dziecka jest jedną z nich. Nie stosujmy takich metod. Nie walczmy za wszelką cenę. Cel nie uświęca środków!