W sumie to lubię patrixa bo kojarzy mi się z mamą, z tatą, z babcią i dziadkiem. Z moim nie całkiem koszmarnym dzieciństwem. Wszystko było w nim dość jasne proste i poukładane. Każdy w rodzinie znał i miał swoje miejsce. Babcia robiła pierogi. Był dom. Była struktura. Dzieci czuły się bezpiecznie. Tak chciałoby się tam znowu.
Każdy wie, że żaba wrzucona do wrzątku wyskoczy natychmiast. Ale żaba włożona do zimnej wody i podgrzewana nie zauważy, że się ugotowała…
Jak to się dzieje, że tyle kobiet i mężczyzn daje się ugotować? Bo jak inaczej nazwać sytuację, gdzie wepchnięci w jakiś ponury zaklęty krąg musimy ze sobą walczyć, zapominając często o rozumie, godności, uczciwości… Czytaj dalej
“Od czasów dzieciństwa stosunki patriarchalne w rodzinie były tłem mojego dorastania. (…)”
tekst autorstwa Łukasza Wójcickiego pt. Męskie przełamywanie patriarchatu, można w pełnej wersji przeczytać na stronie FEMINOTEKA.pl
http://www.feminoteka.pl/readarticle.php?article_id=836
Dziękuję autorowi za piękny tekst. J
W swoich wpisach częściej daję przykłady, związane z przekazaniem różnych mądrości dzieciom, ale praktyka wskazuje, ze częściej musimy się wsłuchiwać w tym co mówią nasze dzieci i jak one wyobrażają sobie różne sprawy. Dziś z luźniejszej formie zapraszam na „wykład” pewnego dziecka.
Jedna z najbardziej poważnych spraw Pana Boga, to robienie ludzi. On ich robi po to, aby mogli żyć na ziemi, zamiast tych, którzy umierają i w ten sposób aby było wystarczająco ludzi, którzy pilnowaliby rzeczy. Pan Bóg nie robi ludzi dorosłych, tylko niemowlęta. Myślę, że tak się dzieje, ponieważ niemowlęta są mniejsze, więc łatwiej je zrobić. Czytaj dalej
Pewien wybitny znawca natury ludzkiej doszedł kiedyś do wniosku, że zdrowie psychiczne społeczeństwa wymaga, aby wszyscy obywatele zarabiali co najmniej dwie średnie krajowe… Nikt nie chce być średniakiem. A być poniżej średniej? To już ciężka trauma.
Ta koncepcja, oczywiście całkowicie niemożliwa z matematycznego punktu widzenia, ma również niezwykle poważne wady na poziomie duchowym. Bo czyż wartość człowieka liczy się jego miejscem na skali? I na jakiej skali? Czytaj dalej
Jak przewidział Mateusz przedstawiając Józka i zapowiadając jego teorię, będziemy się spierać. No to się pospierajmy, choć nie za bardzo. Początkowo zamierzałem po prostu skomentować, ale za długie się zrobiło. Nadal pracuję nad zwięzłością – bez powodzenia. 
Józku,
Zacznijmy od tego, że jestem pod wrażeniem większości Twoich komentarzy i wpisu. Teoria patriarchalnego modelu władzy jest “w porzo”. Na pewno ujmuje dużą część prawdy i sporo wyjaśnia. Obyczajowo i historycznie nie wszystko (na pewno nie tysiące Czytaj dalej
Przechodziłam, jak każdy, różne etapy w życiu. Od fascynacji budzącą się kobiecością, przez beztroską młodość, miłość matczyną, zapatrzenie w feminizm, ukojenie kobiecą dojrzałością. Były ważne, chociaż nie mijały bez bólu. Wszyscy odczuwamy ból istnienia, szczególnie w zetknięciu z bezradnością. Teraz, kiedy moja droga zawodowa powoli dobiega kresu a ja, obarczona przez nią specyficznym bagażem doświadczeń, przygotowuję się powoli do zajęcia miejsca w kręgu Mądrych Kobiet, tych co to już „dobiegły z wilkami”, odkryłam jeszcze jeden aspekt kobiecości.
Tak niedorzeczny, że stanęłam, na chwilę choćby, po stronie Mężczyzny. Nie tego z nieodłączna flachą w oberwanej kieszeni, nie tego, którego mały rozumek Czytaj dalej
Każdy może przeczytać mój tekst od autora. Wisi od samego początku na belce tuż obok napisu Strona główna. Od początku, czyli od 10 listopada 2010 roku. Mówi między innymi o tym, dlaczego postanowiłem pisać ten blog. Byłem zdesperowany i zdeterminowany…
Nadal jestem zdeterminowany. Ale już nie zdesperowany. Bo okazało się, Czytaj dalej
Drodzy autorzy, czytelnicy i sympatycy,
Przywitajmy serdecznie i z uwagą Józka. Dołączył do nas kilka dni temu komentując, teraz opublikował pierwszy wpis.
Józek jest ojcem po przejściach, jak wielu z nas. Ale ma też ciekawą teorię na temat przyczyn trudnej sytuacji w sprawach rodzinnych w Polsce. Teorię, która jest dosyć kontrowersyjna przy pierwszym poznaniu, ale kiedy się ją zaczyna zgłębiać, trudno znaleźć w niej coś nieprawdziwego. Może nowe podejście pozwoli z zupełnie innej perspektywy spojrzeć na problemy?
Zachęcam wszystkich serdecznie do uważnej analizy tego, co pisze Józek. I do krytycznej oceny…
To nie jest tak jak myślicie Panie i Panowie. To nie panie feministki, ani sfeminizowane sądy, ani nawet wściekłe nasze Exeski! To nie one rozdzielają nas – nieporadnych i zagubionych we współczesnym świecie – z naszymi dziećmi, przywłaszczonymi rzekomo przez nasze Exeski. One tylko sumiennie, od pokoleń wykonują powierzony obowiązek warunkowania. Dzięki ich wytrwałej pracy większość ludzkości żyje spokojnie w psiarni Pawłowa. Jeśli oddadzą dzieci – zawiodą, nie wykonają zadania. Czytaj dalej
Niedawno zupełnie przypadkowo na lotnisku usłyszałam rozmowę pewnego ojca z córka. Ojciec odprowadzał córkę i to była ich rozmowa przed pożegnaniem. Jej lot był już ogłoszony i zapraszali pasażerów do samolotu. Już w drzwiach, zwracając się do tatusia córeczka powiedziała: „Tatusiu, nasze wspólne życie było nawet bardziej niż w sam raz. Nasza wzajemna miłość była wszystkim, czego potrzebowałam. Życzę Ci też wszystkiego w sam raz, tatusiu” Potem ucałowali się na pożegnanie i ona poszła. On podszedł do okna, obok którego siedziałam. Zauważyłam, że w tej chwili ma ochotę popłakać i akurat chciałam odejść, aby mu nie przeszkadzać, ale on się zwrócił do mnie z pytaniem: Czytaj dalej
Zawsze miałem ten problem. Szedłem do organizacji obrony praw ojca, ale nie miałem sumienia zatrudniać ich do mojej sprawy. Bo ludzie, którzy tam przychodzili, mieli znacznie gorzej. Widywali dzieci kilka godzin w miesiącu, mieli alimenty znacznie przekraczające ich zarobki, byli oskarżani o molestowanie… A ja tylko nie miałem wpływu na wychowanie moich dzieci, na ważne decyzje w ich sprawach.
Kiedy czytam teraz historie innych ojców, chociażby tutaj na no co ty Tato, to utwierdzam się w przekonaniu, że rzeczywiście może być gorzej. Czytaj dalej
Szanowni Czytelnicy!
Dołączył do nas kolejny ojciec. Ojciec, dla którego bycie ojcem nie ogranicza się do „chwili uniesienia” na początku. Ojciec, którego bez skrupułów zabrano dziecku. Który mimo, że został potraktowany niezwykle brutalnie, nie zapomina o swoich obowiązkach wobec córki.
Przyjmijmy go serdecznie i ciepło…
Wszystko zaczęło się od miłości. Kochałem ją a ona kochała mnie. Gdy była w ciąży wszystko wydawało się być cudowne i wspaniałe. Była ideałem.
I urodziła się Zuzia. Po prostu mały ludzik, który robił kupkę i ssał cycusia. A ja coraz bardziej kochałem tego ludzika. Zuzia od początku pięknie się uśmiechała. Rozbrajała tym wszystkich, bo gdy inne dzieci płakały ona ciągle się uśmiechała. Pracowałem 24\48 więc po powrocie Ani (mojej ex) do pracy to ja przez większość czasu opiekowałem się Zuzią. Karmiłem ja, przewijalem, bawiłem się z nią a później spała słuchając bicia mojego serca. Czytaj dalej
Wiele mądrości zawarto w bajkach, a dzięki ich morałom możemy poznawać i ciągle uczyć się prawd życiowych. W swoim wczorajszym wpisie opowiadałam o tym, jak w starożytności Ezop wychowywał syna. Dzisiaj w nawiązaniu do niego chciałabym szanownym czytelnikom naszego bloga przekazać jaki sposób wychowania wymyślił pewien ojciec.
Miał on syna, ale niestety syn zawsze bardzo źle się zachowywał wobec innych, robił same złe rzeczy. Ojciec dał swemu synowi woreczek z gwoździami i kazał mu wbijać do drzwi po jednym gwoździu zawsze kiedy się z kimś pokłócił, albo nie mógł czegoś wytrzymać i tracił cierpliwość. Czytaj dalej
 |
