Jak mówić na temat?

O tym, że kultura dyskusji wymaga, aby odnosić się ad rem a nie ad personam wiedziałem od dawna. Otrzymałem tę wiedzę na tyle wcześnie, że świadectwo starszych zastąpiło podbudowę teoretyczną. Jednak kiedy coraz częściej jestem atakowany nie za to, co mówię czy robię, ale za to że jestem i że mówię, postanowiłem sprawę zbadać nieco dokładniej.

Postanowiłem poprosić o pomoc dr Googla, który szybciutko skierował mnie do Wikipedii. A tutaj pod hasłem erystyka znalazł się rozdział Metody erystyczne (według Schopenhauera). Zaczyna się on od zdania Oto skrót sposobów nieuczciwej dyskusji (dialektyki erystycznej): a ostatni punkt brzmi:

32. Argument ostatni – ad personam: Widząc, że przeciwnik jest mocniejszy, atakować go osobiście, obrażać lub w jakikolwiek sposób porzucać prawdziwy przedmiot sporu. Rzucać inwektywami – używanie słów obraźliwych wobec przeciwnika, np: “Ty i całe Twoje stronnictwo jesteście przykładami chorej ambicji, przy maleńkich móżdżkach”.

Teraz już wiem skąd się biorą w komentarzach na no co ty Tato takie stwierdzenia:

Czy nie widzicie jaki z niego ojciec
Pisałem o twoim nadmiernie rozbudowanym ego
w twoim przypadku jest to chyba wyłącznie zawiść i chęć postawienia na swoim

To tylko niektóre wycieczki osobiste spod ostatniego mojego wpisu. Wielu już było tutaj gości, którzy próbowali przebojem rozwalić naszego bloga waląc tego typu amunicją. Na szczęście zazwyczaj na czas przypominamy sobie to, co wczoraj uświadomił nam Olgierd i nie daliśmy się sprowadzić do tego poziomu. A za jedyny komentarz do tego typu wycieczek wystarczy wczorajsza wypowiedź Jerzego:

Człowieku jedyny powód aby prezentować takie postawy i serwować takie myśli to dywersja mająca na celu rozwalenie tego bloga.  Zdaje się robimy naprawdę dobrą robotę.

Wszystkim życzliwym współpracownikom, z którymi tak często się spieramy, serdecznie dziękuję za utrzymywanie podstawowych zasad współżycia społecznego. Dzięki temu nadal mogę wierzyć w to, co wyssałem z mlekiem matki – ad rem jest cacy, a ad personam be.