To nie może być prawda, musi być jakaś druga strona medalu…

To jeden z typowych komentarzy po tym, jak zaczynam opowiadać moją historię. Niemożliwe, żeby sąd zasądził alimenty wyższe niż zarobki. Ludzie się tak nie rozstają. Na pewno musiałeś coś zrobić. Niemożliwe, żeby matka tak traktowała swoje dzieci. Na pewno przesadzasz. Przecież jakbyś  chciał, to byście się dogadali. Na pewno za bardzo emocjonalnie podchodzisz do sprawy… Po co się tak nad sobą użalasz. Jakbyś był facetem, to byś się wziął w garść, znalazł lepszą robotę, zarobił, utrzymał i jeszcze się uśmiechnął…

Oczywiście, że istnieje druga strona medalu. Zawsze istnieje. Każda strona sporu ma swoją własną opowieść. I trudno oczekiwać, żeby to była wspólna opowieść. Zwłaszcza, kiedy strony nie rozmawiają ze sobą poza sądem od lat. Tylko co z tego wynika?

Każda opowieść prezentuje odczucia i wrażenia opowiadającego. Ma taką wartość, jaki jest jej związek z faktami. Te same fakty można interpretować na wiele sposobów. Takie historie – różne interpretacje tych samych faktów – mogą być podstawą do porozumienia. Gorzej, kiedy zaczyna się budować swoją opowieść w dużej odległości od faktów. Kiedy jedne fakty się ukrywa a inne tworzy. Tutaj już znacznie trudniej jest szukać porozumienia. Bo dżentelmeni o faktach nie dyskutują…

Kiedy mnie ktoś pyta o opowieść drugiej strony, nie umiem odpowiedzieć. Wszystko, co wiem o tej opowieści, poznaję z pism i wystąpień sądowych. Ale te opowieści chociaż są sprawnie ułożone na bazie stereotypów, mijają się z faktami. Pewnie w końcu uda się je wyprostować również w sądzie. Tylko ile to wszystkich kosztuje? I dlaczego tyle trwa…

Mówi się, że kto szybko daje ten dwa razy daje. Może to dotyczy również rozwodów? Kto się szybko rozwodzi, ten się dobrze rozwodzi i daje szanse wszystkim na lepsze życie? A kto się rozwodzi przez długie lata, ten sobie i innym marnuje kawał życia i nie daje perspektyw na przyszłość…