Mnie to nie dotyczy

Jeszcze glossa na temat, że sprawa rodzicielstwa w kłopotach nie jest interesująca i nikogo nie obchodzi, jeśli wierzyć mediom.
Mam czasem wrażenie, że jest nas za mało, żeby stanowić istotną siłę wyborczą – w przeciwieństwie do np. rolników; a za dużo, żebyśmy po prostu uznali, że problem nie istnieje.
Jak patrzy się na to matematycznie, wydaje się, że problem dzieci bez jednego rodzica jest ważny i będzie jeszcze ważniejszy.
Patrząc z czysto ludzkiego punktu widzenia – jak rzadko która rzecz może to dotyczyć niemal wszystkich. Każdy człowiek ma rodziców, najczęściej dwoje. Rodzicom w każdej chwili może się przytrafić rozstanie. Mają prawo szukać szczęścia gdzie indziej i z kim innym.
Tymczasem społeczeństwo zdaje się ślepe i głuche do momentu, aż sprawa zaczyna dotyczyć danej osoby bezpośrednio. Wielu z nas pewnie pamięta życzliwe politowanie, z jakim prześlizgiwaliśmy się wzrokiem po jakichś ojcowskich pikietach, by w 3 sekundy później o zdarzeniu zapomnieć. Odczucia przy pierwszym obejrzeniu polskiego hitu sprzed lat “Tato” – co za przesada, fikcja literacka i brednie, ale dość dobrze się oglądało!
Klasyczny mechanizm wyparcia. Każdy chce żyć spokojnie. Może jest też w tym coś na kształt strachu przed “zapeszeniem”. Albo pełna wdzięku postawa Scarlett O’Hary “Pomyślę o tym jutro”.

Doskonale to rozumiem, tyle że jeśli jakoś nie zwrócimy uwagi tych tylko “potencjalnie zainteresowanych” na prawo dzieci do posiadania rodziców bez względu na ich wzajemne relacje, będziemy tkwić latami w tym samym miejscu.
A nasi synowie (odizolowani od swojego potomstwa) i nasze córki (przytłoczone słodkim ciężarem bezsensownie samotnego macierzyństwa) będą patrzeć ze słusznym wyrzutem. I co im wtedy powiemy? “Początkowo myślałem, że mnie to nie dotyczy. Potem z kolei nie było z kim tego zmieniać. Wszyscy myśleli, że ich to nie dotyczy”. Jeśli komuś Niemöllerem zapachniało, to ma rację. Historia kałem się tuczy?