Inicjatywa ustawodawcza

Wiadomo, ludzie różne rzeczy w życiu robią – pracują, wychowują dzieci, zbierają znaczki (znaczy uprawiają hobby), a niektórzy próbują zmieniać rzeczywistość udzielając się społecznie…

Tak, to dość pracochłonne tłumaczyć każdemu posłowi i senatorowi z osobna, ewentualnie w małych skupiskach, że powinni się „ogarnąć” i jeśli mają do rozwiązania problem demograficzny, to wspieranie rodzin wielodzietnych nie wystarczy, choć to zapewne potrzebna inicjatywa. Nie wiem skąd bierze się analfabetyzm społeczny przedstawicieli narodu. Może z tego, że ci, których oni reprezentują, nie za bardzo ich obchodzą. W efekcie dziecko zostaje wylane z kąpielą – w myśl zasady, jak Kuba Bogu tak…

O co chodzi? Ano o to, że jak chce się mieć przyrost naturalny, to trzeba zapewnić warunki do jego powstania i nie chodzi tu o in vitro, ani zaciszną sypialnię. 15 posłów, bo tylu wystarczy, aby wnieść projekt ustawy nie może się zebrać, choć ja sam spotkałem o wiele więcej takich, którzy byli “zainteresowani zmianami” i obiecywali coś zrobić. Zamiast tego mamy seksistowskie wypowiedzi pani Kopacz, która wg klucza płci próbuje rozstrzygać kto ma rządzić w domu aby żyło się w nim lepiej. Hańba!

Żal, że po 2 latach poświęconych na spotkania z posłami (w sumie poznałem ich osobiście prawie stu) co najmniej połowa z nich otrzymała do ręki gotowe rozwiązania prawne (lepsze lub gorsze),  a ciągle nie ma tych odważnych 15, którzy zechcą podjąć inicjatywę. Dochodzimy zatem do konkluzji, że wcale nie zależy na zmianie tym, którzy biadolą nad losem rodzin, systemu emerytalnego, starzejącego się społeczeństwa itd., bo nie potrafią zdefiniować przyczyn ani, co gorsza, skorzystać z gotowych rozwiązań.

Wkrótce artykuł o absurdzie nierówności egzekucji kontaktów, czyli wracamy do edukacji prawnej.