Tonący brzydko się chwyta

Kilka dni temu jeden z naszych czytelników-komentatorów zastanawiał się, czy nie warto przyjąć metod działania drugiej strony. Kłamać, podstawiać fałszywych świadków, manipulować i oszukiwać. Odpowiedziałem mu, że dla dziecka najlepiej, żeby ojciec pozostał w prawdzie. Że nie pomoże dziecku stosując nieczyste metody, a swoje kłopoty przydusi tylko na chwilę. Dzisiaj moje przekonania zostały wystawione na poważną próbę.

Dostałem kolejny pozew z sądu. Znowu _PM_ chce ograniczyć kontakty dzieci ze mną. Żeby ten wniosek uzasadnić buduje monstrualne konstrukcje. Gdyby przyjąć wszystko, co napisała, za prawdę, należałoby natychmiast dożywotnio oddzielić od społeczeństwa _DK_ , jej dzieci i mnie jako jednostki szkodliwe dla społeczeństwa.

Związek z rzeczywistością prezentowanych teorii i wizji jest raczej luźny. Ukradł, czy został okradziony… ważne, że był zamieszany w kradzież. A może raczej jak w dawnym monologu Jacka Fedorowicza, gdzie tłumaczył zachowanie delegacji rządowej w czasie pamiętnych sierpniowych negocjacji w Stoczni Gdańskiej. Co? Otworzyć okno? To wy chcecie władzy! Bo kto ma dostęp do powietrza, ten ma “wadzę”!

A może jak z tym biednym człowiekiem, który w czasie badania na skojarzenia za każdym razem odpowiadał, że obrazek kojarzy mu się z d..ą. A poproszony o wyjaśnienie dodał, że jemu wszystko się kojarzy z d..ą.

Strasznie kusi, żeby podjąć wyzwanie, zastosować te same metody. Przecież to takie proste. Każdy umie kłamać. A że do umiejętnego kłamania potrzebna jest jeszcze inteligencja – miałbym szanse, gdyż jak zarzucał mi jeden z naszych komentatorów inteligencja jest bodaj moją największą winą i wadą.

Po chwili pomyślałem jednak, że kłamstwo, manipulacja, oszustwo – to oznaki słabości. Że im więcej kłamstw, tym większe musi być poczucie braku racji i obawa przed porażką. Najbardziej brutalnie i bezwzględnie walczy ten, kto już wie, że przegrał. Ja nie muszę. Kiedy patrzę w oczy moich dzieci widzę, że nie przegrywam. Są przy mnie. One chcą mieć oboje rodziców. I ja chcę, żeby miały.

Nie chcę nikogo pokonywać. Walczę o to, żeby dzieci nie musiały się wstydzić, żeby nie musiały wybierać rodzica, żeby nie były stawiane w konflikcie lojalności. Dlatego nie muszę przegrać nawet, kiedy dzieci będą ze mną rzadziej. _PM_ chce pozbawić dzieci kontaktu z ojcem. Nawet, jeżeli w wymiarze czasowym się jej uda, nie musi wygrać. Bo dzieci mogą i tak zapamiętać swojego Tatę i wracać do niego przy każdej okazji.

Tonący brzydko się chwyta. Im brzydziej, tym widać bardziej tonie. Nie ustawiam się w opozycji do _PM_ – jej zwycięstwo nie jest moją porażką, a jej porażka moim zwycięstwem. Ale ona się chyba pogubiła. Szkoda. Nie chcę, żeby tonąc pociągnęła za sobą dzieci. Czy moja miłość może je uratować? Czy dam radę?