„Władza demoralizuje, a władza absolutna demoralizuje absolutnie” twierdził Lord Acton. W naszych zmaganiach powinniśmy każdego dnia przypominać powyższe zdanie osobom sprawującym pieczę faktyczną nad naszymi dziećmi. Często jest tak, że szantażem, ucieczką z dzieckiem w znane albo mniej znane miejsce, albo zwyczajnie poprzez stereotyp panujący w społeczeństwie jeden rodzic dostaje nad dziećmi władzę absolutną. Władzę praktycznie nieograniczoną, ponieważ nie tylko zarządza pieniędzmi jakie miały by dostawać dzieci, ale także ich życiem. W ten sposób uzyskuje też władzę nad drugim rodzicem swoich dzieci – kiedyś partnerem czy partnerką.
Szaleństwo władzy nad innymi jest bardzo przyjemnym doznaniem ponieważ, czy się tego chce czy nie, osoby związane sytuacją muszą postępować w taki sposób, jak to osoba posiadająca władzę nakazuje. Wszelki bunt przeciw narzuconym zasadom może się skończyć bardzo boleśnie dla buntowników. A ukaranie kogoś nie jest wcale trudne i nie wymaga wielkich nakładów. Ludzie, którzy znaleźli się w tej sytuacji, nierzadko popadają w obłęd lub inną patologię. Szaleństwo władzy absolutnej demoralizuje tak bardzo wszystkich wkoło, że często nie można przerwać biegu wypadków. Nikt przecież nie kontroluje absolutnego rodzica. Za niepłacenie alimentów można w Polsce pójść do więzienia. Za powiedzenie we własnym domu co się myśli można zostać z niego wyrzuconym. Za to, że się nie chce spełniać kolejnych życzeń drugiego rodzica dziecka, można nie widywać dziecka.
Natomiast władca nie jest kontrolowany przez nikogo. Mamy więc do czynienia z doskonale sprawnym rozwiązaniem. Jeżeli do tego władza wpadnie w ręce osoby, która ma dyktatorskie zapędy, nieszczęście gotowe. Nie dziwię się, że chęć posiadania władzy absolutnej może pchać człowieka do wielu występków. W takim kontekście należy rozważać separowanie dzieci od rodziców. To właśnie efekt demoralizacji przez władzę. Może czas wprowadzić bardziej demokratyczne normy współistnienia?
loading...
