Prawo czy obowiązek?

Artykuł 70. ustęp 1. Konstytucji RP mówi:

Każdy ma prawo do nauki. Nauka do 18 roku życia jest obowiązkowa.

Artykuł 15. ustęp 1. ustawy o systemie oświaty mówi:

Nauka jest obowiązkowa do ukończenia 18 roku życia.

To dobrze, że nasze państwo dba o edukację swoich młodych obywateli. Szkoda, że nie zauważa, jak ważne są dla młodego obywatela żywe relacje z obojgiem rodziców. Można się zapewne spierać, czy edukacja czy wychowanie są ważniejszym elementem przygotowania do samodzielnego życia. Ale nikt chyba nie może zaprzeczyć, że oba te elementy są ważne.

Jak to jest, że rodzic, którego sąd uznał za głównego opiekuna nie może nie posyłać dziecka do szkoły pod sankcją, ale może bez żadnego zagrożenia odmawiać kontaktów dziecka z drugim rodzicem?

Artykuł 15. kodeksu cywilnego mówi:

Ograniczoną zdolność do czynności prawnych mają małoletni, którzy ukończyli lat trzynaście, oraz osoby ubezwłasnowolnione częściowo.

Na jego mocy dziecko, które ukończyło 13 lat może przed sądem zeznać, z którym rodzicem chce mieszkać. Ale nie może postanowić, że nie chce się uczyć.

Artykuł 113. kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, § 1. mówi:

Niezależnie od władzy rodzicielskiej rodzice oraz ich dziecko mają prawo i obowiązek utrzymywania ze sobą kontaktów.

Jaka jest egzekucja obowiązku szkolnego? Jaka jest egzekucja kontaktów rodziców z dziećmi? I czy możliwość egzekucji odpowiada wadze tych kwestii?