Ojcowie, występujcie o powierzenie władzy rodzicielskiej Wam!

Znów coś z cyklu “Irytujące półprawdy”.
Jako ojciec oznaczony metką “walczący…” – jest to dziwna szufladka, której użytkownik w zależności od własnych lęków i kompleksów sam dodaje zakończenie “…z matką?” (oj, nieładnie) lub “…o dziecko?” (też nieładnie, wszak matka to matka i dziecko ma z nią naturalną więź – ta z ojcem jest, jak rozumiem, nienaturalna) – spotykam się co i raz z zarzutem, że ojcowie nie sprawują opieki nad dziećmi, bo o nią nie występują. Jest to część prawdy. Trochę trudniej odpowiedzieć, dlaczego nie występują. Przyczyny są złożone i rozpięte pomiędzy skrajnymi biegunami – tj. między lenistwem a niewiarą w sukces w polskim sądzie. U każdego są one pewnie inne, nie widzę nawet sensu analizowania, bo piszę w nieco innym duchu.

Otóż, panowie, niezależnie jak postrzegacie swoje szanse, nastawienie sądów, złe języki, Wasz szacunek do matek Waszych dzieci – występujcie o powierzenie Wam władzy rodzicielskiej. Niech nie będzie pretekstem odległość, brak czasu, praca, druga rodzina. Jeśli uważacie, że Wy będziecie gwarantem dobrego kontaktu dzieci z matką, jeśli macie lub możecie mieć przy odrobinie wysiłku warunki taką opiekę umożliwiające, nie wahajcie się.
Natraficie na wiele przeszkód, matka dzieci nie zareaguje na to miło, sąd się zdziwi, w RODK Was wyśmieją, pewnie koniec końców w większości przypadków zostanie po staremu…
Jednak ma to dwie niezaprzeczalne zalety (zaczynam od mniej ważnej):
– liczba ojców starających się o prawo do wychowania własnych dzieci nie będzie sztucznie zaniżona i upadnie jeden z argumentów przeciwko ojcostwu po rozwodzie;
– nikt (w tym Wasze dzieci) nie powie Wam: “Niczego w tej sprawie nie zrobiłeś, ojcze walczący; tylko gadałeś”.

U niektórych panów, co piszę z przykrością, dochodzi jeszcze “zaleta” nr 3: Nie macie nic do stracenia.

Zatem – powodzenia!