Czy na pewno Matrix?

Miniony tydzień minął pod znakiem Matriksów i Patriksów z wyraźną dominantą tego pierwszego. Ponieważ z naukami społecznymi mam do czynienia od dawna i na różnym poziomie ogólności badań pozwolę sobie na wtrącenie kilku uwag.

Na wstępie zakwestionuję dość demagogiczną teorię wygłoszoną przez Józka (witaj w blogu). Ani determinanty społeczno-kulturowe nie są tak proste i kontrastowo czyste jak piszesz, ani człowiek w swym rozwoju osobniczym tak silnie sklonowaną kopią dyżurną. Ludzkość to zdecydowanie bardziej zróżnicowany agregat społeczny niż to o czym piszesz. Wystarczy zapoznać się z badaniami na temat rodzin żyjących w różnych środowiskach tego samego kraju, narodowości, języka. Życie społeczne to nie jest opowieść filmowa ani s-f ani z karaibskich mórz. Nie da się tak prosto wytłumaczyć zjawisk nim rządzących, więcej tu jednak socjologii niż filozofii X muzy.

To co dzieje się w rodzinach po rozwodzie, w niewielkiej części jest pochodną sytuacji ogólnej, podstawowym problemem są postawy stron. Nie łatwo jest powiedzieć kto zaczął eskalację sporów,w każdym jednostkowym przypadku jest to indywidualny splot działań świadomych jak i tych mniej kontrolowanych.

W dyskusji oprócz zupełnie oderwanych od treści wpisu Józka przepychanek pojawiły się bardzo rozsądne pytania o wyniki badań stanowiących podstawy dla głoszonych twierdzeń miast ferowania wyroków na podstawie popularnych sloganów uproszczeń i stereotypów. Oczywiście otaczająca rzeczywistość i poznawane indywidualne sytuacje stanowią jakieś źródło wiedzy, ale zawsze będzie to wiedza cząstkowa. Statystyka to dość wygodne narzędzie szczególnie dla autora pytań, interpretującego następnie wyniki, więc może być jedynie składową wiedzy, a nie jedynym wyznacznikiem.

Ucieszył mnie bardzo wpis Yerza o urządzonym z myślą o dzieciach na nowo świecie normalności, to bardzo bliskie mym poglądom o priorytetach po rozwodowych, szkoda, że kontekst już mniej radosny.

Teorie patriksowe i inne związane z nimi wypowiedzi wkładam na półkę dzieł różnych.

P.S. zrobiłem zestawienie używania napastliwych zwrotów – smutne.